AHISKA SÜRGÜNÜ

AHISKA SÜRGÜNÜ

Gittiler, en zayıf atlara binip gittiler,
En çürük çarıkları geçirip ayaklarına,
Yamalı pantolonlu adamlar,
Ve de eli kınalı  gelinler,
Soğuk kara trenlere bindiler ,
Bir kuşluk vakti, sessiz ve yorgun,
Yola revan oldular.

Kimse sormadı nereye, neden?
İki ray  izi kaldı arkalarında,
Bir toprak iz, bir suskun gölge…
Gittiler; içlerinden bir türküyle,
Yarısı kırık dökük bir umut ile,
Yarısı sabır, yarısı hicran.

Gittiler,
Ardlarında ne bir feryat
Ne de bir elveda bırakarak,
Göğe bakmadan,
Toprağa dokunarak…
Ağır ağır…
Gittiler.

Gittiler,
Ahıska’nın  solgun renkleri,
Bir dağın sırtında unuttular adlarını,
Türkçe, Kürtçe ağıtlar birbirine karıştı,
Tek suçları Müslüman olmaları,
Bir derenin kıyısında yıkadılar yüzlerini,
Rüzgârla konuştular, susarak,
Bir taşın diliyle anlattılar içlerini.
Dünyanın yetim çocukları.
Trende patladı barsakları Utangaç su gibi aziz genç kızların,


Analar vardı;
Bir bohçaya sığdırmış ömürlerini,
İçlerinde bir çift çorap,
Bir de ölmüşlerin gölgesi.

Babalar vardı;
Bakışlarıyla devirmiş evleri,
Seslerini yutmuşlardı çoktan,
Susmak da bir tür direnmekti çünkü.

Ve çocuklar…
Yolun kıyısında oyuncak yerine taş topladılar,
Yırtık defterlere hayaller çizdiler ,
Hiç okunmayacak masallar.

Gittiler,
Kuşlar bile kanat çırpmadı ardından,
Düştü  eteklerinde taşları
Bir baharı  bıraktılar yarım,
Bir türküyü eksik,
Bir hikâyeyi suskun.

Gittiler,
Ne zaman dönülür bilinmez,
Ama bir toprak,
Bir yağmur,
Bir ağıt…
Suskun bir dil,
Hâlâ onları bekler.
Yüzleri Türkiye ‘e dönük.

Mehmet Avşar/ Gazeteci-Yazar